กัปตันพีท – Flight 05

“นายจะช่วยเรายังไง…”

(แล้วตอนนี้อาการเป็นยังไงบ้างล่ะครับ)

“ร้อนอ่ะ…ร้อนไปทั้งตัวเลย”

(อืม ร้อนก็ถอดสิครับ…)

อุณภูมิของร่างกายตอนนี้ว่าสูงแล้ว ยิ่งเจอคำแนะนำของกัปตันเข้าไปแบบนี้ยิ่งเหมือนจะไหม้ ทั้งๆที่รออีกเพียงไม่นานยานอนหลับก็คงจะออกฤทธิ์ แต่ก็อย่างที่ทุกคนรู้ดีนั่นแหละ…สัญชาตญาณมันมักจะอยู่นอกเหนือการควมคุมเสมอ…

“อื้ม …ถอดแล้ว….”

เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวในที่จากเดิมถูกปลดกระดุมออกเพียงสองเม็ดเพื่อให้นอนได้สบายๆ ตอนนี้กลับถูกมือเล็กค่อยๆปลดเพิ่มทีละเม็ดจนสาบเสื้อถูกแยกออกคนละฝั่งเผยให้เห็นแผงอกขาว เข็มขัดที่เคยดึงรั้งกางเกงสแล็คสีดำสนิทก็ค่อยๆถูกคลายออกจนเห็นบ๊อกเซอร์

(ถ้าถอดไม่หมดจะไม่หายร้อนนะ)

กัปตันหนุ่มที่เดาทางได้ว่าเจ้ากวางน้อยของเขาไม่น่าจะถนัดการปลุกปั่นอารมณ์ของตัวเองเท่าไหร่ จึงค่อยๆละเลียดไต่ไปทีละสเต็ปเพื่อให้กวางน้อยค่อยๆเรียนรู้

“เรา…ต้องถอดทั้งหมดเลยหรอ ถ้าเราหนาว..นายมากอดเราไม่ได้หรอ”

ไอ้อาการออดอ้อนงอแงนี่ก็น่าจะเป็นอาการเฉพาะของโอเมก้าแต่ละคนที่จะแสดงออกมาแตกต่างกันตอนฮีท ซึ่งมันก็สามารถเรียกรอยยิ้มจากคนฟังได้ดีทีเดียว

(ไปตอนนี้ไม่ได้ครับ…สูงอยู่นะที่เราอยู่)

กัปตันหนุ่มพูดเป็นนัยๆว่า ถ้าทิ้งcockpitไปตอนนี้เครื่องบินทั้งลำก็อาจจะมีโอกาสโหม่งโลกได้ง่ายๆ แต่ดูท่าโอเมก้าที่กำลังฮีทนั้นจะเข้าใจอะไรยากกว่าปกติ หลักฐานคือเสียงงอแงงุ้งงิ้งที่ตอบกลับมา

(ถึงไปกอดไม่ได้ แต่ก็อยู่ตรงนี้แล้วไงครับ ไม่ดื้อแล้วทำตามที่ผมบอกได้ไหม)

.

“อื้อ…เราจะเชื่อเธอ เราถอดแล้ว ถอดออกหมดเลย แต่ก็ยังร้อนอยู่ดี…เธอช่วยเราหน่อยนะ…นะคะ”

คนฟังที่กำลังนึกภาพตามพร้อมกับฟังเสียงออดอ้อนไปด้วยถึงกับต้องสูดลมหายใจเข้าจนสุด

(ครับๆ ไม่งอแงนะคนดี ลองหลับตาแล้วคิดว่าพีทอยู่ตรงนั้นโอเคไหมครับ)

ตากลมค่อยๆปิดลงอย่างว่าง่าย มือเล็กเริ่มลูบไล้ไปตามร่างกายอย่างเป็นธรรมชาติก่อนจะไปหยุดที่อวัยวะกลางตัว ในขณะที่อีกมือหนึ่งยังคงกำโทรศัพท์ไว้แน่น

“อื้อ…”

(บอกหน่อยครับว่าตอนนี้เด็กดีทำอะไรอยู่)

“ไม่บอกหรอก...เราอาย”

(ถ้าดื้อจะวางนะครับ)

“พีท!….ไม่วาง….นะ”

เป็นครั้งแรกที่กัปตันได้ยินเจ้ากวางน้อยเรียกชื่อของตน แถมเป็นเวอร์ชั่นแหบพร่า กระเส่าเย้าอารมณ์จนคนฟังแทบอยากจะพุ่งตัวออกไปจากค็อกพิท

“เราทำแบบนั้นอยู่…แบบ…จับมันรูดขึ้นรูดลงน่ะ”

(รู้สึกยังไงครับ)

“…รู้สึกดี….แต่อยากดีกว่านี้อีกจัง..”

(งั้นลองลูบลงไปอีกหน่อยสิครับ…เจอน้ำตรงไหนก็หยุดตรงนั้น)

แม้กวางน้อยจะอ่อนหัดในเรื่องการปรนิบัติตัวเองเพราะใช้ยาช่วยมาตลอด แต่ทว่า…นกย่อมบินได้ เสือย่อมล่าเป็น นั่นหมายถึงว่า มีหรือที่สัญชาตญาณจะไม่สอนอะไรเราเลย

“…อ๊ะ…อื้ม…”

มือเล็กลูบไล้ต่อลงไปจนถึงปากทางที่เต็มไปด้วยน้ำสีใสข้น คลึงวนจนร่างกายกระตุกด้วยความเสียวซ่าน ร้อนถึงคนปลายสายต้องถามไถ่

(เจอแล้วใช่ไหมครับ…ทำอะไรกับมันอยู่เอ่ย)

“แค่ลูบมันน่ะ…แต่มันมีน้ำเต็มเลยอ่ะพีท..อื้อ..”

!!!!!!!!

ให้ตายเถอะฟอง…คุณบรรยายขนาดนี้แล้วผมควรจะเอาอารมณ์ของผมวางไว้ตรงไหน…

กัปตันหนุ่มคิดในใจ พลางสูดหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบหน้า เสยผม ซ้ำไปซ้ำมาด้วยท่าทางหลุกหลิก

ได้แต่จินตนาการถึงสิ่งที่อีกฝ่ายบอกเล่า ปากถ้ำที่เต็มไปด้วยน้ำเยิ้มๆแฉะชื้นตามกลไกร่างกายของโอเมก้า กับเสียงครางหวานๆจากคนน่ารักคนนี้ ถ้าเขาอยู่ตรงนั้น…ป่านนี้คงจะเสียบอาวุธที่มีเข้าไปจนมิดด้ามเป็นแน่

(โคตรอยากไปหาคุณเลยฟอง…)

“ไม่ได้สิ เธอต้องขับเครื่องบิน …แต่…เราไปหาเธอได้นะ”

(ไม่ได้ครับ! เด็ดขาดเลย! ถึงดื้อก็ต้องตีแล้ว)

ถูกดุเสียงเข้มกลับมา…ซึ่งก็แสนจะพอใจ 

อันที่จริงสจ็วตหนุ่มรู้เหตุผลดีอยู่แก่ใจว่า cockpit เป็นที่เฉพาะนักบิน ยิ่งขณะบินอยู่ยิ่งเป็นสถานที่ต้องห้ามของคนภายนอก แต่ที่แกล้งพูดแหย่ไปแบบนั้นก็แค่อยากจะยั่วเพื่อให้กัปตันส่งเสียงเข้มกลับมาก็เท่านั้น

“อื้อ..ดุเราอีกสิ…ตีเราเลย…แรงๆเลยก็ได้นะ..”

ฟังจบถึงกับต้องหลับตารวบรวมสมาธิ… นี่มันยั่วกันชัดๆ มาโซคิสรึไงครับคุณ โอ้ย.. อยากวาปไปหาชิบหาย!

(เดี๋ยวครั้งหน้าจะตีให้เป็นรอยนิ้วเลย โทษฐานที่ยั่วเก่ง)

“อื้อ…รอเลยนะ..”

(ร้ายจริงๆ…ไหนครับ บอกอาการคนเก่งตอนนี้มาหน่อย)

“สะ…เสียวจัง…เอาเข้าไปได้ไหมนะ”

(รออะไรล่ะครับกวางน้อย ทำตามสัญชาตญาณของตัวเองเลย)

นิ้วเล็กลูบวนหนึ่งรอบก่อนจะกดปลายนิ้วเข้าไปข้างใน ค่อยๆเพิ่มระดับความลึกจนสุดความยาวนิ้วแล้วดึงออกอย่างเชื่องช้า “….อาา….” ความเสียวซ่านไหลเวียนไปทั่วทั้งร่าง ให้อารมณ์เหมือนเราอยากกินเค้กคาราเมลมากๆ แล้วสุดท้ายก็ได้กินสมใจ ความหวานหอมที่ค่อยๆไล่ระดับตั้งแต่ปลายลิ้นจนกระจายไปทั่วทั้งปาก ตักคำแล้วคำเล่าก็ไม่เบื่อ นั่นคือความรุ้สึกของเขาในตอนนี้

(เร็วขึ้นอีกครับ)

กัปตันหนุ่มที่ทำตัวเสมือนหอบังคับการบินเริ่มส่งสัญญาณให้ปรับเพิ่มระดับความเร็วขึ้น หลังจากที่ลอบฟังเสียงหอบหายใจของคนปลายสายจนสามารถจับจังหวะการเข้าออกส่วนล่างได้

“อื้อ…พีท…ถ้าเร็วกว่านี้ ระ เราจะไม่ไหว…อะ”

(ไม่ไหวก็ไม่ต้องทนสิครับ)

มือเล็กเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นตามคำแนะนำ

“อ่าา..เสียวจัง…”

“…อะ อื้อ ..”

“อะ…อื้ออ…กะ..ใกล้แล้ว….จะไม่ไหวแล้ว…”

(เรียกชื่อผมนะครับคนเก่ง)

จุดกระสันถูกก่อกวนอย่างหนักจากการเข้าออกที่เร็วขึ้นตามคำแนะนำของหอบังคับการ

“อื้อ…พีท…เราไม่ไหว..อ๊ะ…”

“พีท!…”

“อาาา..ถึงแล้..ว..พีท…อาา”

ร่างกายกระตุกเกร็งทันทีที่ถึงจุดหมาย น้ำเหนียวข้นถูกปล่อยออกมาจากทั้งข้างหน้าและข้างหลัง เพื่อเป็นการยืนยันว่าเครื่องบินลำน้อยได้ทยานขึ้นสู่ท้องฟ้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

(รู้สึกยังไงบ้าง เสร็จแล้วใช่ไหมครับ)

“อื้อ รู้สึกดีจัง เหมือนลอยได้เลยล่ะ”

(มันดีได้อีกนะ ถ้าคุณทำกับผม)

"หยุดเลย!"

ได้ยินปลายสายออกมาเบาๆก่อนจะชวนพูดคุยไถ่ถามเรื่องต่างๆต่อ

(เหนื่อยไหมครับ)

"อืม เมื่อยไปหมดเลย ง่วงด้วย ตาจะปิดแล้ว"

ไม่รู้เพราะฤทธิ์ของยานอนหลับ หรือเพราะความอ่อนล้าจากกิจกรรมเมื่อครู่กันแน่…

#กัปตันพีท

___ back to joylada___